Dit is mijn eerste column, dus wees wat mild. Let er ook op dat deze column voor BELGEN bedoeld is, nederlanders zullen soms niet weten waar ik het over heb.

Reality-shows, ze winnen steeds meer aan populariteit. Mensen die vrijwillig onderkoeld raken, mensen die voor auto’s springen in de hoop een lift te krijgen, het zijn nog maar een paar voorbeelden van de talloze dingen die mensen in reality-shows doen, en waar wij dan, vaak lachend, naar kijken.
Maar wat zijn reality-shows nu precies? Programma’s waarin het de bedoeling is dat mensen zoveel mogelijk pijn lijden, en zo veel aandacht krijgen? Nee, eigenlijk zijn het programma’s waarin mensen verschillende uitdagingen e.d. moeten doen, om zo uiteindelijk als winnaar uit de bus te komen en een flinke smak geld te krijgen. En daarvoor moet je soms pijn lijden of gewaagde dingen doen.
Waarom kijken we dan zo graag naar mensen die zichzelf in de ellendigste situaties krijgen? Omdat we ons eraan kunnen spiegelen, zeggen de meesten dan. We kunnen zeggen van: ‘Ha! Dat zou ik toch beter gekund hebben!’ En meestal lachen we er ook wel wat om, om nadien te zeggen dat het toch maar een flauw programma is. Maar toch kijken we de volgende keer weer. Dit gebeurt omdat iedereen altijd wel zijn favoriete deelnemer heeft, of juist iemand zo vervelend vindt dat hij of zij nog eens kijkt om te zien wat die persoon nu weer uitspookt om de andere kandidaten te irriteren. Neem bijvoorbeeld de alom bekende Björn uit de vorige editie van expeditie Robinson. Dat was de vervelendste persoon die de kijkers ooit hadden gezien, en ze hadden allemaal een grondige hekel aan hem. Maar toch keken we, in de hoop dat hij er ooit uitgestemd werd. Maar dat gebeurde niet.
Waarom gebeurde dat dan niet? Waarom duurde het zo lang voor dat Björn uit Expeditie Robinson gestemd werd? En waarom bleven de sympathiekste deelnemers altijd lang in de programma’s zitten, hoe slecht ze er ook in waren? Omdat een groot deel ervan opgezet spel is. De deelnemers die ervoor zorgen dat er veel mensen kijken, die worden er zo lang mogelijk ingehouden. Hoe slecht ze ook zijn, ze blijven, daar wordt wel voor gezorgd. Zo ook het koppel dat deelneemt aan de huidige ‘Peking Express’, Jan en Miranda. Jan is een man die al ferm in zijn zeventiger jaren zit, en die het zeker niet lang zou kunnen volhouden daar. Maar hij is wel enorm sympathiek. En wat gebeurt er? Hoewel ze zeker laatste zouden eindigen in de eerste etappe, kregen ze ineens een razendsnelle lift, die hen als winnaar deed aankomen, waardoor ze sowieso al 2 afleveringen langer mochten blijven.
Natuurlijk zijn er wel voordelen als je naar zo’n programma’s kijkt. Zo leer je bijvoorbeeld wat over de verdere landen, als je naar een programma als ‘Peking Express’ kijkt. Ook leer je om met je medemens om te gaan, en hem of haar te hulp te verlenen indien nodig. Daarvan is ‘Big Brother’ een goed voorbeeld.
Helaas zijn er ook nadelen in overvloed. Er kijken ook jongere mensen naar reality-shows, en daardoor leren ze nogal offensieve woordenschat. Ook worden programma’s als ‘Temptation Island’ te vroeg herhaald. Kinderen komen thuis van school, zetten de televisie aan om naar hun favoriete programma te kijken, maar daarvoor komen ze eerst langs een zender waarop wat vrijende mensen te zien zijn. Het is wel te begrijpen dat ze hiervan geen goede ideeën krijgen.
Zenders als VT4 en Kanaaltwee zorgen er dus wel voor dat jongeren slechte ideeën krijgen, maar ze leren hen ook wel een aantal dingen aan, als ze naar de juiste programma’s kijken tenminste. Programma’s herhalen tijdens schooltijd zou een heleboel klachten verhelpen. Maar goed, zolang ze geen al te beledigende programma’s op vroege tijdstippen spelen, zullen de klachten nog redelijk beperkt blijven.