Snelheid

Het leven is eigenlijk een race baan. Overal waar je bent probeer je zo snel mogelijk iets te doen. Om te beginnen als je peuter bent van 2 jaar. Je krijgt op je verjaardag een mooie rode loopauto waar je overal heen kan racen. Nadeel van deze dingen is dat er een max op zit, want als je dat eenmaal bereikt hebt ga je altijd gruwelijk op je bek. Huilend ren je dan naar je moeder die je een aai op je bol geeft. Na een spekkie ren je weer terug naar je loopauto om toch het rondje af te maken! Wanneer je eenmaal die leeftijd voorbij bent komt het volgende vervoersmiddel eraan. Een driewieler! Je zal nooit meer op je smoel gaan, wat is dat toch heerlijk. 1 nadeel de meeste driewielers hebben een meters hoog vlaggetje achterop! En natuurlijk heb jij een roze vlaggetje. Balen dat je doet, maar het is niet anders. Gelukkig leer je al snel fietsen zodat je driewieler kwijt bent. Je gaat lekker alle crosbaantjes af om zoveel mogelijk te stunten en zo snel mogelijk je fiets in de vernieling te helpen.

Je bereikt de leeftijd wanneer je meer wilt dan alleen maar fietsen. Brommers brommers en nog een keer brommers! Stoer doen tegen over meisjes. Zonder helm maar wel 90 km/h door het centrum rijden. Af en toe ga je eens op je bek, maar gelukkig kan je verzekering aanspreken dat je bent * aangereden *. Nadat je voor de 10de keer een bekeuring hebt gekregen, omdat je s`nachts door rood bent gereden zonder licht en zonder helm heb je het wel gezien. Je wilt meer, een auto misschien? Je krijgt van je ouders een Fiat Panda uit 1980. Het ding loopt voor geen meter en zijn achteruit versnelling is weggelopen. 120 km/h haalt hij net op de snelweg als je maar je extra power boost vanuit je lichaam gebruikt...

Je bent inmiddels 65 en zo blind dat het niet meer verantwoordt is om auto te rijden. Je wil dit alleen niet toegeven en koopt maar een invalide autotje. Racen is je immers met de pap lepel ingegoten. De legale snelheid is eigenlijk 45, maar jij hebt hem met heel veel moeite kunnen opvoeren tot 50! Glunderd stap je in en denkt het helemaal te maken. Spollend probeer je weg te rijden, maar je laat hem afslaan.. Niet 1x maar 5x. De Bejaardeclub die langs de weg staat om je aan te moedigen kijken een beetje fluitend om zich heen. Je hebt er eigenlijk al geen zin meer en rijdt je eigen gebouwde garage maar in. Je trouwe kamergenoot van 85 klapt nog maar jij hoort hal niet meer. Je bent namelijk doof!

Je laatste jaren zijn aangebroken. Namensen de Bejaardelclub heb je op je 88ste verjaardag een mooie bejaarde step gekregen. Dit is gewoon een blauw karretje met een dom mandje voorop waar niet eens een doos eieren in kunnen. Je hebt toch maar tevreden gereageerd en probeert het bejaarden tehuis te verkennen. Gelukkig is het een soort rondje zodat je steeds iets anders ziet. Nadat je voor het eerst niet verdwaald bent heb je besloten om toch eens te klokken hoelang je over een rondje doet. 4 minuten en 45 seconde. Tevreden ga je weer in je bed liggen. Morgen weer denk je. De volgende morgen probeer je weer. Je zet nog even aan in de laatste bocht, want je ziet je kamerdeur al openstaan. Je zet toch iets teveel gewicht op je kromme teen en daar ga je. Hard op je smoel. Je kijkt nog een zuster glimlachend aan, maar het is al te laat. Je bent met een grijns op je smoel voorgoed het leven uitgeraced.